Cruise 9

		Vandaag is het woensdag getuige de mat in de lift. Het is weer een mooie dag. Wel deint het schip van bakboord naar stuurboord en staan er schuimkoppen op de golven. Wel wat macro-idiotische pillen ingenomen. Morgen ga ik zonder proberen. Het dak van het zwembad staat helemaal open en mensen liggen te zonnen. Wij zijn op het achterdek wat gaan lezen en zonnen en hebben wat in het buitenzwembad rondgedarteld.
Opeens begon daar een wedstrijd hoepels gooien. Er stond een ijsemmer met een fles champagne. Daar moesten de hoepels omheen. De winnaar kreeg de fles champagne, een Pol Clément Brut. Je kreeg drie hoepels en ja hoor, de derde viel er prachtig omheen. Even een high five met een van de andere winnaars en toen wachten of er nog meer finalisten kwamen. We bleken met zijn drieën te zijn.
		Wederom was de derde hoepel raak. Weer een high five. De tweede finalist miste en met de derde deed ik ook een high five. Wij kregen beiden een fles champagne. Die is voor bij het diner vanavond. Morgenochtend om vijf uur bereiken we Panama en rond half zeven de eerste sluizen. Dat wordt dus om een uur of vier opstaan. Welterusten!
Om half vijf stonden we op om een mooi plekje op de boeg te hebben. Ik ging douchen en zag in de spiegel dat ik zo rood als een kreeft was. Ik had te lang zo gestaan zoals op de foto’s hierboven. Gistermiddag zag ik op zee al een paar meeuwen. Er was nog geen land te zien maar als je vogels ziet, is het al in de buurt. En dat klopte want toen we wakker werden stoomde het schip heel, heel traag op de haven. In het donker zag je de lichten van andere wachtende schepen, zeker wel twintig. Om een uur of half zeven begon het wat lichter te worden en voeren we langzaam de sluizen binnen van het Panamakanaal.

De doorvaart duurde bijna de gehele dag en was toch heel bijzonder. Niet vanwege de sluizen want in IJmuiden hebben ze veel modernere. Maar het is alles eromheen, de geschiedenis, de manier waarop het gaat. Elke keer als je een sluis invaart, komt er en roeibootje met twee mannen on een lijn van het schip in ontvangst te nemen. Ze varen naar de kant terug en dan wordt de lijn bevestigd aan twee kabels.
		Deze kabels zijn bevestigd aan een muilezel. Een muilezel is een locomotief die het schip door de sluis trekt. Hij heeft aan de zijkant twee katrollen met kabels die de machinist naar believen kan aantrekken of laten vieren. Voor een schip als dit gebruiken ze zes muilezels, drie aan iedere zijde. Aan de voorkant twee aan iedere zijde en aan de achterkant één. Ze houden het schip ook in het midden zodat het niet langs de kant schuurt. Dat is wel nodig ook want aan iedere zijde is er maar weinig ruimte over tussen wal en schip.
Als het schip omhooggetild wordt in de sluis, rijdt de muilezel een helling op. Bij de volgende sluis gebeurt dat weer. Vervolgens vaar je enkele uren over het meer langs een uitgezette route. Natuurlijk hebben we een loods aan boord. Ik dacht te begrijpen dat er wel drie loodsen nodig zijn voor het totale traject. Bij de volgende sluis wordt je weer een paar meter naar beneden gebracht en bij de laatste sluis wordt je in twee trappen weer op zeeniveau gebracht en kun je de Pacific op varen. In zo’n sluizentrap wordt het schip aan aantal meters omhoog gebracht totdat het waterpeil gelijk is met het peil van het meer na de sluizen.

Aan het eind van de tachtiger jaren van de 19e eeuw waren de Fransen begonnen met de bouw van het Panamakanaal maar moesten ermee stoppen vanwege ziektes, technische en financiële problemen. Zo rond 1894 werd de draad weer opgepakt door de Amerikanen (de Hollanders hebben ook een rol gespeeld in de constructie van een en ander) en in 1914, 20 jaar later werd de bouw voltooid en konden schepen zonder om te varen rechtstreeks van de Atlantische Oceaan in de Pacific komen. Dat kost minder tijd en scheelt een enorme hoeveelheid brandstof.

			Aan de Atlantische kant werd een stuk kanaal gegraven met sluizen erin en er werd een dam geplaatst. Een heel eind verder moest heel solide rots worden opgeblazen om een doorgang te maken. Daarover heen werd later een brug gebouwd. Een stuk verder werd ook een dam gebouwd en een sluizencomplex. Nu konden ze het gebied tussen de dammen laten vollopen en er ontstond een groot merengebied met voldoende diepgang om de grote schepen door te laten. Na een klein stukje kanaal kwam er nog een sluizentrap van twee trappen om het schip weer op zeeniveau te brengen.
Gedurende de wachttijd in de laatste sluis zagen we een vliegtuig tussen twee  heuvels doorvliegen op weg naar de landingsbaan een hadden we uitzicht op de Inter American Highway, een brug die gebouwd om de twee delen Panama met elkaar te verbinden. Panama is immers in tweeën gedeeld door het Panamakanaal. Toen we baai uitvoeren hadden we een schitterend uitzicht op Panama City. Hieronder een impressie met wat foto’s, niet noodzakelijk op chronologische volgorde.

Indertijd was de bouw van het kanaal een enorme prestatie. Op dit moment zijn ze bezig nieuwe sluizen te bouwen om het Panamakanaal toegankelijk te maken voor de huidige generatie grotere schepen. Zelfs bij dit schip, de Statendam gebouwd in 1993, is er in de sluis maar weinig ruimte aan weerskanten van het schip. Het was geweldig dit mee te maken en waar het ons om ging, de oude versie van het Panamakanaal, is alweer achter de rug.

’s Avonds speelde er een band op dek 12. Je kon dan net als bij karaoke een lied uitkiezen om te zingen waarbij je dan begeleid werd door deze professionele band. Jammer dat ze de nummers niet in een andere toonsoort konden spelen maar het was leuk om te doen. Een van de nummers die ik zong was Georgia. Terwijl de band e.e.a. opzocht vertelde ik het publiek dat ik dat wel eens zong met mijn jongste kleinzoon op schoot. Daarbij zat hij dan te lachen maar of hij lachte omdat hij het leuk vond of dat me uitlachte kon ik niet zeggen gezien zijn leeftijd.

Met een trip als deze heb je vrij veel zeedagen. Ook vandaag zijn we weer de gehele dag aan het varen. Op dit moment hebben we de zuidpunt van Panama gerond. We varen over een kalme blauwe Pacific. Het dak van het zwembaddek is open. Het is veel te heet om daar te zitten, ook buiten. Het is 30 graden Celsius. Enkele vogels vliegen naast het schip en landen af en toe op het water of maken een duikvlucht om iets uit het water op te vissen.

We varen richting Costa Rica waar we een stop van een dag maken. Vervolgens zijn er weer wat zeedagen als we langs Nicaragua, Honduras (ligt net niet aan de kust), El Salvador, Guatemala varen en dan langs de kust van Mexico komen waar we wel hier en daar een stop hebben. Dan vaart het schip verder noordwaarts om te eindigen in San Diego.

Het schip vaart gemiddeld ongeveer 18 knopen, dat is 18 zeemijlen per uur. Een zeemijl is 1852 meter en is de afstand van één graad van de 360 graden van de gradenboog  van onze wereldbol. Een zeemijl is dus langer dan een (Engelse) mijl die 1609,344 meter meet. De zeemijl wordt als eenheid van afstand gebruikt in de zeevaart en de luchtvaart Ook de knoop wordt hier veel gebruikt.

Lange tijd is de lengte van de zeemijl niet precies gedefinieerd geweest. De Engelse wiskundige Richard Norwood besloot rond 1635 de lengte van een grootcirkel (zoals de evenaar of zoals alle grootcirkels die de lengtegraden bepalen) precies op te meten en stelde de waarde van de zeemijl op 1/60e van een booggraad van deze grootcirkel, één boogminuut. Zijn meting van de afstand van de Tower of Londond tot York, ongeveer 280 kilometer, kostte twee jaar en zat er volgens huidige maatstaven maar 600 meter naast, een fout van 0,2%. Zijn meting stelde de waarde van een graad op 110,72 kilometer, waarmee zijn zeemijl op 1,845 kilometer kwam. Later werd in Frankrijk de grondslag gelegd voor het metriek stelsel. Hierin werd bepaald dat de meter per definitie 1/10 000 000 deel was van de afstand van de evenaar tot aan de noordpool, gemeten over de meridiaan van Parijs. Ongeacht de lengte van die meridiaan kreeg de zeemijl daarmee een waarde van 10 000/(60×90) = 1,851 85 kilometer. In 1929 werd tijdens de International Extraordinary Hydrographic Conference te Monaco de lengte van de zeemijl vastgesteld op exact 1852 meter. Sinds 1983 is de meter gedefinieerd als de afstand die licht in 1/299 792 458 seconde in vacuüm aflegt. Bij plaatsbepaling op zee en in de lucht rekent men veelal in zeemijlen. De schaalverdeling van zeekaarten is toch al in graden en minuten, met een passer kan dan eenvoudig de afstand in zeemijlen langs de verticale zijde van de kaart afgemeten worden. Niet langs de horizontale zijde, omdat die boogminuten "korter" worden naarmate men verder van de evenaar verwijderd is. De zeemijl wordt opgedeeld in tien stukken van 185,2 meter genaamd kabellengtes.

Bron: Wikipedia

Tussen nu en San Diego is de klok wel weer een paar keer verzet.